Ο δρόμος περνά από μέσα

Το θέατρο είναι ψυχαγωγία ή τρόπος παραλληλισμού του παρελθόντος μας με τους χαρακτήρες των ιστοριών;

Έχεις ταξιδέψει στην αναμνήσεις σου με αφορμή τα παλιά αντικείμενα ενός σπιτιού; Πίνακες, έπιπλα και βιβλία συνθέτουν μια ανάμνηση και στήνουν παράσταση. Έργο βασισμένο στο βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο δρόμος περνά από μέσα, από το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου σκηνικά-κουστούμια Φοίβος Σοφικίτης, μουσική επιμέλεια Βασίλης Κουτίβας. Ιστορία γραμμένη από το 1990, όμως τόσο επίκαιρη και σύγχρονη.

Στο ζωντανό-νεκρό παρελθόν της οικογένειας Ποριώτη έχει δημιουργηθεί ένα σκηνικό που πραγματικά «μιλάει» από μόνο του ακόμα και με την απουσία κειμένου. Πέντε πρόσωπα, το ένα εξαρτάται από το άλλο, με βλέψεις για χρήμα, τίτλους. Μα το πιο βασικό που τους στοιχειώνει είναι η μοναξιά. Εμμονή στο παρελθόν, φιλοχρηματισμός, προδοσία, επιπολαιότητα και κατεστραμμένες ελπίδες συνθέτουν μια ιστορία με χαρακτήρες στριμωγμένους στις μίζερες ζωές τους. Τα πρόσωπα αυτά είναι καθημερινά γύρω μας…Δε νομίζετε;

Πληροφορίες:
Κεντρική Σκηνή
Δημοσθένους 2
Καλαμάτα
Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 9:00 το βράδυ
Τιμές: 15€, 10€ (φοιτητικό), οικογενειακό 20€.

Τι μου άρεσε:
1) Η σκηνογραφική άποψη και οι ενδυματολογικές επιλογές.
2) H ερμηνεία του Γιώργου Τσαπόγα. Ο μοναδικός ηθοποιός που εκμεταλλεύτηκε το χαρισματικό ταλέντο του σκηνογράφου.
3) Ο Αλέκος Κολλιόπουλος συγκινημένος στο τέλος της παράστασης.

Τι δεν μου άρεσε:
1) H παρουσία της Μαριάννας Αρβανιτίδου-Πετροπουλέα (στο ρόλο της Λίτσας). Φοβήθηκε να τσαλακώσει την εικόνα της επί σκηνής. Επίσης δεν έδωσε ούτε χρώμα στη φωνή της (έστω).
2) Ο Σταμάτης Μπαρμπαγιαννάκος σκηνική παρουσία υπερβολικά στημένη. Εκτός χώρου και με μηχανικές κινήσεις.
3) Όταν πηγαίνεις θέατρο, κλείνεις το κινητό.
Τι δεν μπορείς να καταλάβεις; Η δυσκολία που είναι;

Κουλτούρα αγαπητέ μου (ανίατη αρρώστια),
jane