Αγαπάς τον περίπατο;
|
Αν είσαι λάτρης των φθινοπωρινών τοπίων, χαίρεσαι με τα κιτρινισμένα φύλλα που σκορπίζει ο αέρας, τότε μια βόλτα στον εθνικό κήπο της πρωτεύουσας, ίσως είναι απαραίτητη.
Σάββατο μεσημέρι στο λιγοστό πράσινο της πόλης μας, ανάμεσα σε μια μικρή λίμνη, ψηλούς φοίνικες, πολλούς Ιταλούς, μοναχικά ζευγάρια και αφεντικά σκύλων περάσαμε ένα όμορφο απόγευμα. Μιλώντας για μουσικά δρώμενα της ελληνικής rock σκηνής, απολαύσαμε το καφεδάκι μας, στην Αίγλη του Ζαππείου. Μερικά πράγματα δε μένουν ίδια, ακόμα και αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο. Κάποτε διέσχιζα τον Κήπο και χάζευα τα ζωάκια που υπήρχαν εκεί. Μέσα σε κλουβιά, πάνω στα δέντρα, μια φωλιά για την πανίδα της πρωτεύουσας. Ξεκινώντας από το Σταθμό Λαρίσης έως το Πολεμικό Μουσείο, περπατώντας το κέντρο της Αθήνας. Κάθε δεκαπέντε μέρες η ίδια διαδρομή, η ίδια συνοδός. Όλα πλέον είναι τόσο διαφορετικά. Οι βόλτες μου στην πρωτεύουσα ξεκίνησαν να γίνονται τακτικές, με αφορμή κάποια προβλήματα υγείας. Ποτέ δεν την συμπάθησα ιδιαίτερα. Φασαρία, καυσαέριο, πολυκοσμία, ζέστη, άπνια και ένα σωρό λόγοι να με απωθούν. Η παρέα σου με έκανε να δω την καλή-αθέατη πλευρά του μεγάλου θηρίου, που λέγεται Αθήνα. Ψωνίζοντας υφάσματα στην Καλαμιώτου, με γρήγορη στάση στην Αιόλου για καφεδάκι, επίσκεψη στο αρχαιολογικό μουσείο για να μαθαίνω τον “πολιτισμό μας”, μου έλεγες. Μακριά σου νιώθω απολίτιστη. Το μόνο που ξέρω σίγουρα καλά είναι τη διαφορά του κρεπ σατέν και του σουά σοβάζ. Τι είναι το φεστόνι και η μπάσκα στο μανίκι. “Γιατί χρησιμοποιείς καρίνα στα ρούχα; Για να στέκουν καλύτερα! ” θυμάμαι μου απαντούσες. Μετά από χρόνια βρίσκομαι στα ίδια μέρη, χωρίς “καρίνα”. Δεν ξέρω αν στέκω καλά, σίγουρα όμως μαζί σου θα μπορούσα ακόμα καλύτερα! Περπατώ περπατώ εις τον Κήπο, |
Επειδή αγαπάω το περίπατο, κάθε φορά που θέλω να κάνω βόλτα κάτω από τα ψηλά δέντρα και βρίσκομαι στην ΑΘήνα, παίρνω ένα βιβλίο και ξαμολιέμαι για βόλτα και ανάγνωση μέσα στον Βασιλικό Κήπο (apologies προς τους εθνικόφρονες, αλλά αν δεν τον είχε φτιάξει κάποιος Βασιλιάς, κάποτε, ούτε παρτέρι δεν θα υπήρχε στο Κέντρο της Αθήνας!). Η σχέση μου με τον κήπο είναι πολύ παλιά, με πήγαινε βόλτα η γιαγιά μου τις Κυριακές μετά τον εκκλησιασμό στη Πλάκα (μιά εκκλησία εκεί αν και ορθόδοξη είχε αρμόνιο παλιότερα) σε μονοψήφιες ηλικίες, και μετά για καφέ στην Αίγλη, και κατόπιν βόλτα στον Βασιλικό Κήπο. Μεγαλύτερος όταν έκανα κπάνα όλη τη μέρα από το σχολείο, πήγαινα και διάβαζα λογοτεχνία εκεί. Μετά το 1999 ξαναπήγα στον Κήπο σαν ένα διάλειμμα ανάμεσα σε επαγγελματικές συναντήσεις, και εδώ και λίγα χρόνια ξαναπηγαίνω που και που με φίλους που δεν είναι από Αθηναίοι και θέλουμε να μιλήσουμε βολτάρωντας.
Στο lallabai πηγαίνω που και που βράδια καλοκαιριού για early drinks -και για την ακρίβεια τα early coctails- ή μετά από κάποιες δεξιώσεις / συνεντεύξεις Τύπου στην Αίγλη, με συναδέλφους (αν και πλέον δεν κατοικώ στην Αθήνα οπότε τέτοια ατυχήματα μου συμβαίνουν σπάνια). Αλλά το θεωρώ ψυχρό, και δεν συχνάζω…